Dzień

     Tak jak zazwyczaj jem w pracy obiad, tak dzisiaj zjadłam bardzo, ale to obrzydliwie mało. Wczoraj wypiłam w pracy jedynie cappuccino, dlatego też po przebudzeniu byłam bardzo głodna. Wypiłam kawę, zapaliłam papierosa i wyszłam do pracy. Niemiłosierny głód fizyczny doskwierał mi straszliwie, więc zjadłam fińską żytnią z serkiem ziołowym. 222+210. Czułam się słaba, a dzień był ciężki, chciałam zjeść obiad, ale nie miałam kiedy. Poza tym niepokoi mnie brak głodu psychicznego, ten normalny daje mi poczucie kontroli nad sobą i to mnie ogromnie przeraża.
     Siedzę na kanapie przed laptopem, sama w mieszkaniu, ten który mnie powinien kochać nie robi tego w sposób jaki powinien, więc znajduję ukojenie w czynach... w głodzie. Moje zatracenie. Piję właśnie herbatę z mlekiem i miodem, zjadłabym tę zupę, która jest w lodówce i porcja ma jedynie 50kcal, ale wiem, że będę się źle czuła, więc jej nie ruszę. Od 7.45 nic nie zjadłam, tylko to śniadanie w pracy, nim ktokolwiek był już w firmie. Zawsze utrzymywałam 55kg przy 172cm wzrostu, tzn od czasu kiedy czuję się zdrowa. Wyglądam szczupło, dobrze, a dzisiaj już 53.8 ... a ja nadal nie chcę żuć. Boję się, że znowu dobiję do 44... jak wtedy, albo zapędzę się jeszcze dalej.
     Dlaczego znowu odczuwam satysfakcję i błogość z niejedzenia. Mam w głowie mętlik i mnóstwo bałaganu w niej, ale jutro chcę zjeść tę zupę!

Nie sądziłam, że tak je widać. Tzn, obraz się zatraca, bo chuda nie jestem, albo w głowie już pieprzy mi się obraz.

Pozdrawiam